همشهری با «غزاله قاسمی» دانش‌آموز مخترع بهابادی که در 9 سالگی با کمترین امکانات، تنها با تکیه بر خلاقیت، پشتکار و پشتیبانی خانواده‌اش همچنین حضور بموقع یک مربی دلسوز در شهرستان بهاباد، در مسابقات ملی «ابتکارات و نوآوری دانش‌آموزی» در بخش روباتیک به مقام اول رسیده، گفت وگویی داشته است که در ادامه می‌خوانید:

• از چه زمانی متوجه شدید که می‌تواند در زمینه روباتیک موفق عمل کنید و کلاس‌های شما از چه هنگامی شروع شد؟
از زمانی که به مهدکودک می‌رفتم، یکی از مربیان مهد در این زمینه تخصص داشت. در ابتدا با بسته‌هایی شبیه به پازل‌های چوبی که قطعات ریز و درشتی داشت شروع کردیم. با این قطعات اتومبیل، موتورسیکلت و اجسام حجمی می‌ساختیم. این اشیا نیروی محرکه‌ای نداشتند که بتوانند حرکت کنند یا بتوان به آنها دستور داد. بعد از آن «عباس زینلی»، مربی من به بهاباد آمد و کیت‌های پیشرفته‌ای را وارد بهاباد کرد. از آن موقع دیدگاه خانواده تغییر کرد تا شاید من بتوانم روبات‌های پیشرفته تر با نیروی محرکه و قابل کنترل را بسازم.

• آیا به عنوان یک مخترع، توانسته‌اید بر همکلاسی‌ها و دانش‌آموزان مدرسه تاثیر بگذارید؟ بازخورد این موضوع در مدرسه چگونه بود؟
از زمانی که در مسابقات اصفهان به مقام سومی رسیدم، تعداد زیادی از همکلاسی‌هایم به روباتیک علاقه‌مند شدند. تعداد زیادی از آنها در این کلاس‌ها شرکت کردند. اگر به بچه‌هایی که در این سن به نوآوری روی آورده‌اند بیشتر بها داده شود و کار و تخصص آنها معرفی شود، تعداد زیادی مثل من و دوستانم به نوآوری و اختراع روی می‌آورند. پیگیری من در زمینه روباتیک نه تنها بر همکلاسی‌هایم بلکه بر خواهر کوچکم «دالیا قاسمی» نیز تاثیر مثبت گذاشته و او هم با روبات‌های قدیمی من کار می‌کند.

• آیا روند رو به رشدی را درخودتان مشاهده می‌کنید؟
صددرصد روز به روز سطح کیفی کارم بالاتر رفته است. چون اگر قرار بود مثل سابق باشم، خودم هم ادامه نمی‌دادم. سال گذشته در زمینه روبات حمل جعبه در مسابقات کشوری اصفهان شرکت کردم و به مقام سوم رسیدم. امسال نیز در مسابقات کشوری که در یزد برگزار شد به مقام اول رسیدم. مسابقه فینال را هم با پیروزی پشت سر گذاشتم.

• در مورد روباتی که با آن در مسابقات شرکت کردید، مختصری توضیح دهید.
این ماشین متشکل از قطعات کوچک و بزرگ و یک موتور هدایتگر است که با یک سیم به دسته کنترل منتقل می‌شود. دسته کنترل می‌تواند بی سیم باشد ولی در مسابقات باید حتما به دستگاه متصل باشد. از این ماشین برای حمل جعبه در ابعاد کوچک استفاده می‌شود؛ در مسابقات هم ساخت وسیله و هم سرعت عمل حائز اهمیت است.

• همان طور که گفتید قطعات روبات را تهیه کردید و بعد از آن قطعات مونتاژ شد. آیا در این کار هیچ قطعه‌ای به دست خودتان طراحی و ساخته شد؟
من فقط 9 سال دارم و طراحی قطعه در این سن کار سختی است ولی این قطعات به گونه‌ای طراحی شده‌اند که ساخت آن به خلاقیت سازنده بستگی دارد. من می‌توانم بعضی از قطعات را برش دهم یا از آنها استفاده نکنم. چون هیچ دستور العملی برای ساخت وجود ندارد؛ حتی ظاهر دستگاه هم زیاد مهم نیست و فقط باید کارایی داشته باشد ولی قطعا در آینده باید به گونه‌ای پیش برویم که قطعات لازم را طراحی کنیم.

• آموزش‌ها در این زمینه به چه نحوی بوده و به نظر شما آموزش تا چه اندازه ای در چنین کاری موثر خواهد بود؟
وقتی آقای زینلی قطعات روبات را وارد بهاباد کرد چون فوق لیسانس مکانیک بیوسیستم بود و تجربه کافی در این زمینه داشت، اقدام به آموزش در این حوزه کرد. تقریبا از دو سال قبل در این کلاس‌ها شرکت کردم. مسلما بیشترین تاثیر را مربی بر من گذاشت، چراکه ورود به حوزه روباتیک بدون مربی تا حدودی غیر ممکن است و تا آموزش داده نشود، نتیجه مطلوب به دست نخواهد آمد.

• شما تا یک سطحی می‌توانید در شهرستان بهاباد کار کنید و قاعدتا بعد از مدتی باید برای پیشرفت بیشتر از امکانات بیشتری برخوردار باشید. آیا خانواده شما را برای ادامه دادن در سطوح بالاتر حمایت می‌کنند؟
هزینه‌های فعالیت در این زمینه نسبتا بالاست. خرید وسایل مورد نیاز برای ساخت روبات و هزینه‌های کلاس‌های آموزشی مسلما بسیار زیاد است. البته امیدوارم حداقل از سوی سازمان‌های مربوطه حمایت شود. ولی خدا را شکر خانواده من از نظر مالی، توانایی تامین هزینه‌ها را دارد و اگر بخواهم در آینده در این زمینه فعالیت کنم من را حمایت می‌کنند.